‘De wijk veranderde, maar ons thuis bleef’

De Sterrenwijk veranderde in 54 jaar van bouwgrond in rijen met woningen. Buurtbewoners kregen verschillende culturele achtergronden. Maar één ding bleef hetzelfde: in dat ene huis in de Orionstraat wonen Tonny (77) en Frans (80) Welten. Samen met hun buren waren ze de allereerste bewoners van deze Astense wijk. ‘In dit huis liggen heel veel mooie herinneringen.’

Van leuzen over het grootouderschap tot de vele foto’s van de kleinkinderen. Wie het huis van Tonny en Frans binnenstapt, ziet meteen: hier wonen een trotse opa en oma. ‘De kleinkinderen zijn nu allemaal al wat ouder, maar ze logeerden hier vroeger vaak’, zegt Tonny. ‘Vaste prik in de ochtend was dan: met de pyjama nog aan voor de televisie een tosti eten. De jongste blijft deze week weer eens een nachtje slapen. ‘Wel tostibrood halen, hè oma?’, appt ze dan. Geweldig.’

Meer dan een dak boven het hoofd

Toen ze allebei begin twintig waren, kregen Frans en Tonny de sleutel van hun huis in de Sterrenwijk. Die ruilden ze nooit meer in. ‘We hebben hier altijd fijn gewoond’, zegt Frans. ‘Destijds waren we heel blij dat we dit huis toegewezen kregen. Het was een nieuwbouwwoning met een toilet boven en beneden én centrale verwarming.

Dat was toen heel bijzonder.’ Maar voor Frans betekende het huis ook rust en vrijheid. ‘Ik verloor mijn ouders toen ze eind veertig waren en ik nog in mijn ouderlijk huis in Deurne woonde. De vrouw van mijn broer trok bij ons in en nam de moederrol over. Dat botste, waardoor ik het huis werd uitgezet. Geen gemakkelijke tijd dus.’ Uiteindelijk kwam hij in Asten terecht, waar hij Tonny ontmoette. Een echte Somerense. ‘Maar daar zou ik niet meer willen wonen, hoor’, zegt ze. ‘Asten is ons dorp geworden.’

Multicultureel

Het had nog wel wat voeten in de aarde om de woning te bemachtigen. Net als nu lag de woningmarkt op zijn gat. ‘Ik ging een aantal keer naar de gemeente om de druk op te voeren. En ook mijn baas hing geregeld met ze aan de lijn’, zegt Frans. ‘Werknemers van grote bedrijven zoals klokkengieterij Eijsbouts kregen wel een huis, maar ik niet. Dat vonden we niet eerlijk.’ Of het gewerkt heeft, weet Frans niet. ‘Maar dat maakt ook niet uit. Uiteindelijk kregen we een huis in deze fijne wijk.’ Een wijk die wel veel veranderd is, vindt het stel. ‘Buurtbewoners komen nu niet meer alleen uit Nederland, maar ook uit landen als China, Marokko, Polen en Eritrea’, zegt Tonny. ‘Net als vroeger is iedereen nog steeds heel vriendelijk, maar we hebben wel wat minder contact met buren. Dat is jammer, maar tijden veranderen.’

Eerste baby

Na 54 jaar zit het huis van Tonny en Frans vol mooie herinneringen. De mooiste? ‘Uiteraard de geboorte van onze kinderen’, zegt Tonny. ‘Eerst kregen we een dochter, de allereerste baby die in de Sterrenwijk geboren is! Drie jaar later volgde onze zoon. Hij lijkt op Frans en onze dochter meer op mij. Ik ben een prater, Frans is rustiger. Dat zien we ook in onze kinderen terug.’

Ondanks deze herinneringen slaan Tonny en Frans, als het aan hen ligt, het boek ‘Orionstraat’ binnenkort dicht. ‘We willen graag wat kleiner wonen, in een appartement. Dit huis wordt te groot voor ons.’ Hoe dat appartement eruit moet zien, maakt ze niet heel veel uit. We gaan daarvoor in gesprek met Bergopwaarts. Maar één ding staat vast: ‘Zolang het maar in Asten is.’

Dit artikel is onderdeel van
de nieuwsbrief april 2024.
Klik hier om de volledige nieuwsbrief te lezen.